Şafak Türküsü

Beni burada arama anne.
Kapıda adımı sorma.
Saçlarına yıldız düşmüş,
Koparma anne, Ağlama.
 
Kaç zamandır yüzüm tıraşlı,
Gözlerim şafak bekledim. 
Uzarken ellerim, kulağım kirişte.
Ölümü özledim anne, yaşamak isterken delice.
Ah verebilseydim keşke, yüreği avcunda koşan,
Her bir anneye, tepeden tırnağa oğula,
Ve kıza kesmiş, bir ülkeyi armağan.
Düşlerimle sınırsız, diretmişliğimle genç,
Şaşkınlığımla çocuk devrederken sıradakine,
Usulca açılıverdi, yanağımda tomurcuk.

Pir Sultan'ı düşün anne, şeyh Bedrettin'i, Börklüce'yi.
Torlak Kemal'i düşün anne, insanları düşün anne. 
Düşün ki yüreğin sallansın,
Düşün ki o an güneşli güzel günlere inanan, mutlu bir yusufçuk havalansın.

Yani benim güzel annem, alacaşafağında ülkemin 
yıldız uçurmak varken, oturup yıldızlar içinde, kendi buruk kanımı içtim.

Ne garip duygu şu ölmek, öptüğüm kızlar geliyor aklıma.
Bir açıklaması vardır elbet, giderken darağacına. 
Geride masa üstünde boynu bükük kaldı kağıt kalem.

Bağışla beni güzel annem.
Oğul tadında bir mektup yazamadım diye kızma bana. 
Elleri değsin istemedim, gözleri değsin istemedim,
Ağlayıp koklayacaktın, belki bir ömür taşıyacaktın koynunda.
Yaşamak ağrısı asıldı boynuma.
Oysa türkü tadında yaşamak isterdim.

Ölmek ne garip şey anne, bayram kartlarının tutsaklığından aşırıp bayramı.
Sedef kakmalı bir kutu içinde, vermek isterdim çocukların ellerine.
Sonra, sonra benim güzel annem, damdan düşer gibi 
vurulmak isterdim bir kıza.

Gecenin kıyısında durmuşum, kefenin cebi yok.
Koynuma yıldız doldurmuşum, koşun çocuklar çocuklar koşun, sabah üstüme, üstüme geliyor.

Kısacası güzel annem, bir çiçeği düşünürken ürpermek yok,
Gülmek umut etmek özlemek, ya da mektup beklemek gözleri yatırıp ıraklara. 
Ölmek ne garip şey anne, artık duvarları kanatırcasına tırnağımla,
Şaşkın umutlu şiirler yazamayacağım, mutlak bir inançla gözlerimi tavana çakamayacağım.
Baba olamayacağım örneğin, toprak olmak ne garip şey anne.

Uçurumlar ki sende büyür, dağdır ki sende göçer.
Ben yaprak derim, çiçek derim, çam diplerinde açmış kanatlarını kozalak derim. 
Gül yanaklı çocuğa benzer, yine de oğlunu yitirmek kim bilir ne garip şey anne.

Her kavgada ölen benim. 
Bayrak tutan çarpışan, her kadın toprağı tırnaklayarak doğurur beni.

Özlem benim, kavga benim, aşk benim.
Bekle beni anne.
Bir sabah çıkagelirim. 
Bir sabah, anne bir sabah, acını süpürmek için açtığında kapını, 
Adı başka, sesi başka, nice yaşıtım, koynunda çiçekler,
Çiçekler içinde bir ülke getirirler.